دوازدهم تیر ماه نمونه یک سوگواره (تراژدی) بزرگ انسانی علیه مردم ایران است؛ این رویداد تکان دهنده که جان ۲۹۸ انسان بی گناه را گرفت، نمونه‌ای از نقض حقوق بشر آمریکایی است.
به گزارش پایگاه خبری پیام پژواک، سی و چهار سال پیش در چنین روزی پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران ایر، ساعت ۱۰ صبح دوازدهم تیرماه ۱۳۶۷ از فرودگاه بندرعباس به مقصد دبی پرواز خویش را آغاز کرد، فرازی بی‌فرود که خاطره ای تلخ را در حافظه مردمان این دیار تا ابد حک کرد.
هنگامی که هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران در نزدیکی جزیره هنگام بود به دستور ناخدا ویل راجرز، فرمانده ناوجنگی وینسنس، هدف دو فروند موشک نیروی دریایی آمریکا قرار گرفت و با ۲۹۸ مسافر در خلیج فارس غرق شد.
پس از سقوط این هواپیما، آمریکا اعلام کرد یک فروند هواپیمای اف ۱۴ جمهوری اسلامی را هدف قرار داده، اما با مشخص شدن نوع هواپیما، آمریکا ادعای دروغین خود را تغییر داد و اعلام کرد که مرتکب اشتباه شده، اما با به دست آمدن شواهد و مدارک بر این دلیل بی اساس نیز خط بطلان کشیده شد.
دولتمردان آمریکا برای رهایی از این ننگ تلاش و کوشش های بسیاری انجام دادند، که از آن میان می توان به اینکه هواپیمای ایرباس خارج از دالان هوایی در حال پرواز بوده و ناو آمریکایی بارها اخطار رادیویی برای هواپیمای ایران فرستاده اما از هواپیمای مسافربری ایران جوابی دریافت نکرده است! اشاره کرد.
اما وجود قطعات شناور مربوط به هواپیما و اجساد سرنشینان آن در سطح وسیعی از آب‌های سواحل جنوبی جزیره هنگام و تجهیزات پیشرفته در ناو جنگی وینسنس، همگی نشان از آن دارد که هواپیما در مسیر درست پرواز می‌کرده و این مسئله برای ناو آمریکایی به طور کامل قابل تشخیص بوده است.
همچنین با توجه به ارتباط کلامی و ناوبری هواپیمای مسافربری، فرمانده ناو آمریکا با شنیدن مکالمه خلبان قادر بود، ماهیت هواپیمای مسافربری را شناسایی کند، هواپیمای مسافربری ایرباس از نظر حجم، شکل، اندازه و توانایی پرواز به طور کامل با هواپیمای اف ۱۴ تفاوت داشت و ادعای ارسال اخطار روی باند غیرنظامی(اضطراری) از آنجا که خلبانان دو منطقه همیشه در این باند به گوش هستند، همگی دلایلی هستند که ادعای بی پایه و اساس آمریکا را غیر قابل قبول می کند.
رد این اظهارات به همراه دلایل دیگری که با گذشت زمان به دست آمد عمدی بودن این جنایت را که در تاریخ هواپیمایی غیرنظامی بی‌سابقه بود به اثبات رساند.
جمهوری اسلامی ایران چهاردهم تیرماه ۱۳۶۷ در نامه ای به رییس شورای امنیت خواستار تشکیل جلسه فوری شورا برای رسیدگی به موضوع سقوط هواپیمای مسافربری ایران شد ولی این شورا تنها با صدور قطعنامه ای از سقوط هواپیمای مسافربری و غیرنظامی ایران در پرواز بین المللی ۶۵۵ به وسیله موشک ناوجنگی آمریکا ابراز تاسف کرد.
ایران علاوه بر شورای امنیت و دیوان بین المللی دادگستری لاهه شکایت خود را به شورای ایکائو، نیز ارائه داد، اما تشکیلات تخصصی سازمان ملل متحد یعنی ایکائو (سازمان هواپیمایی کشوری بین المللی) به دور از مسائل سیاسی تصمیم نگرفت و به جای آن که به بررسی فنی و ارایه راهکار به شورای امنیت بپردازد، تنها به ابراز تاسف و تسلیت به بازماندگان این حمله ناجوانمردانه بسنده کرد.
در این فاجعه که از مهمترین موارد نقض حقوق بشر، حقوق بین‌الملل و حقوق سازمان بین‌المللی هوانوردی در تاریخ محسوب می‌شود، فرمانده ناو یادشده در اقدامی ناجوانمردانه از مقامات امریکایی نشان لیاقت دریافت کرد.
همچنین پرونده حمله ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای مسافربری ایرباس جمهوری اسلامی ایران به علت کارشکنی‌های دولت آمریکا، سستی و انفعال مجامع بین المللی با تاخیر چند ساله تنها به پرداخت غرامت از سوی آمریکا منجر شد و به نتیجه منطقی نرسید.
گرچه اکنون سی و چهار سال از فاجعه غرق شدن هواپیمای ایران در اعماق خلیج فارس می گذرد اما هیچ گاه این رخداد غیر انسانی از خاطره مردمان این گیتی پهناور پاک نخواهد شد، اتفاقی ناخجسته که باعث سرافکندگی دولتمردان آمریکایی شد؛ این رویداد نمادی از بی توجهی آشکار به حقوق انسانها است، آن مسافران مظلوم رفتند، اما نام و یاد آنها هماره جاودان خواهد ماند.
آری دوازدهم تیرماه یادآور یکی از تلخ‌ترین وقایع و خاطرات انقلاب اسلامی و مردم ایران و درعین حال یکی از آشکارترین موارد نقض حقوق بشر از سوی دولت مستکبر آمریکا است.
صلح، عدالت، امنیت و حفظ کرامت انسانی به عنوان ویژگی های فطری انسانی و در قالب مفاهیم اساسی حقوق بشر و کرامت انسانی، همواره از سوی ادیان الهی و نخبگان جهانی مورد احترام و تکریم بوده است.
امروزه نیز، یکی از اساسی ترین موضوعات مورد بحث در حقوق بین الملل، حفظ صلح و امنیت جهانی و حفظ کرامت انسان ها است.
با این وجود شاهد هستیم که به انحاء و دلایل مختلفی این حقوق مورد ظلم و تعدی قرار گرفته و از سوی افراد، گروه ها و حتی دولت هایی تهدید و یا نقض شده اند و یا به طور انحصارطلبانه و یکجانبه تفسیر و بصورت ابزاری استفاده می شوند.
آمریکا که داعیه حقوق بشری و نبرد علیه تروریسم در جهان را دارد، خود یکی از ناقضین بزرگ حقوق بشر و حامی تروریسم محسوب می شود.
مواردی همچون نژادپرستی علیه سیاه پوستان، انتشار اسناد شکنجه های سازمان اطلاعاتی سیا، جاسوسی های وسیع از دولت ها و مقامات سایر کشورها، اعمال تحریم های ظالمانه و غیرقانونی غذایی و دارویی علیه کشورهای مختلف، حمایت گسترده از رژیم صهیونیستی محاصره غزه، حمایت از گروهک تروریستی داعش که فجیع ترین جنایات علیه بشریت و کشتار زنان، کودکان و غیرنظامیان را در سوریه و عراق مرتکب می شوند، از جمله موارد نقض گسترده حقوق بشر و حمایت از تروریسم توسط آمریکا است.
اقدامات جنایت آمیز آمریکا در داخل علیه انسانیت، با برداشتن نقاب از چهره مدعیان امروزی حقوق بشر، نشان از ناکارآمدی سازمان ها و نمادهای حقوق بشری ساخته غرب دارد.
بنابراین افزایش اعتبار، وجهه جهانی و اعتماد به سازمان های بین المللی نیازمند بازنگری در اقدامات این سازمان ها است.
تحریم های یکجانبه آمریکا، اثرات جبران ناپذیری را درحوزه سلامت و بهداشت بر افراد آسیب گذاشته است و این تحریم ها باعث شده تا کودکان و سایر افراد در ایران نتوانند از حق سلامت خود بهره‌مند شوند.
ممانعت از دسترسی افراد به تجهیزات درمانی، نقض آزادی انسان ها برای برخورداری از حق سلامت بوده و در صورتی که به درد و رنج بیشتر آنها منجر شود کاملا غیر انسانی است، حتی اگر غیر عمد باشد. توسل به این اقدام صرف نظر از تاثیرات جبران ناپذیری بر ترویج ارزش های حقوق بشری گذاشته است که این خود یک گام بزرگ عقب نشینی برای حاکمیت قانون و ناکامی درمسیر تحقق آرمان‌های حقوق بشری محسوب می‌گردد.
