«...در این سال‌ها هر شکلی از بازیگری را تجربه کرده‌ام. ولی هر فیلمی که اولین بار درآن ظاهر می‌شوید مثل اولین برخورد آدم‌هاست. یعنی دیگر بعد از آن شما را با همان نقش می‌شناسند. اولین نقش‌هایی که بازی کردم درام بودند. ولی در دانشکدۀ تئاتر من هیچ‌وقت در نقش یا نمایشنامه‌های جدی بازی نکردم. آنجا فقط یک‌بار نقش جدی داشتم. غیر از آن برای سه سال فقط کمدی بازی کردم. یک‌بار به جسیکا لنگ وقتی نقش "رؤیاهای شیرین" را گرفت، حسود‌ی‌ام شد. فیلم فوق‌العاده‌ای که بازی جسیکا در آن شگفت‌انگیز بود. آرزوی چیزهایی که به دست نیاوردم را دارم. اما چیزهایی که در زندگی دارم واقعاً عالی است. برای همین شکایتی ندارم...»
نمی‌توانید شکایتی هم داشته باشید، خانم مریل استریپ عزیز! شما یکی از خوشبخت‌ترین، خوش‌شانس‌ترین و البته با استعدادترین بازیگران تاریخ سینما بوده‌اید. به هرآنچه دست یافتید لیاقتش را داشته‌اید اما خیلی دلمان می‌خواهد بدانیم آن چیزی که به دست نیاورده‌اید و در آرزویش هستید، چیست؟ شهرت؟ کسی هست که سینما برود و شما را نشناسد؟ ثروت؟ کم است؟ تکامل هنری؟ بیشتر از این؟ اعتبار و شأن اجتماعی؟ چه کسی مریل استریپ را دوست ندارد؟ قدرت و کاریزما؟ «شیطان پرادا می‌پوشد» را شما بازی کرده‌اید. جاودانگی؟ آن هم که برازندۀ شماست. چی کم دارید خانم استریپ عزیز؟
مری لوئیز استریپ، متولد نوزده ژوئن 1949بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر آمریکایی است. سه بار جایزۀ اسکار را برده و 21 بار نامزد این جایزه –که قلۀ افتخار این حرفه در هالیوود به شمار می‌رود- شده و از 28 نامزدی در گلدن گلوب هم هشت بار برنده بوده است. هر سالی که استریپ نامزد جایزۀ اسکار نباشد و در ردیف‌های جلویی سالن دالبی تیه‌ترِ مؤسسۀ کداک ننشیند، مراسم آکادمی انگار چیزی کم داشته است. چه برندۀ جایزه باشد، چه نباشد؛ سالن و دوربین‌های تلویزیونی را مالِ خود می‌کند و صحنه را به تسخیر در می‌آورد. از جایش بلند می‌شود و می‌رود با بقیه سلفی می‌گیرد. برای اهدای جایزه در رشته‌های دیگر روی صحنه فوق‌العاده است و احساساتش را کاملا بیرون می‌ریزد. وقت دریافت جایزه اشک می‌ریزد، فریاد می‌کشد و شادی و غمش را با همه تقسیم می‌کند. زمانی که نامزد ناکام است، بازنده‌ای باجنبه و شریف به نظر می‌رسد که گویی از ته دل برای موفقیت رقیبش خوشحال است و در نشست‌های خبری یک گلوله انرژی است که 69 سالگی برایش یک عدد بی‌معناست. سه جایزۀ اسکار او در دهه‌های مختلف و برای فیلم‌هایی چون «کریمر علیه کریمر» (1979)، «انتخاب سوفی» (1983) و «بانوی آهنین» (2011) رقم خورده است.
نگاهی به کارنامۀ پر بار استریپ نقش او را فراتر از یک بازیگر با سه جایزۀ اسکار تثبیت می‌کند. استریپ شمایل دوره‌های مختلفی از تاریخ سینمای آمریکا و بخش مهمی از حافظۀ سینمایی جهانیان است. استریپ در اواخر دهۀ هفتاد وارد عرصۀ حرفه‌ای سینما شد و در دهۀ اول بازیگری‌اش بیشتر نقش زنان جوان بی‌پناه و آسیب‌پذیر در تقابل با معضلات اجتماعی را بازی کرد. این کاراکتر به خوبی در فیلم‌های مهم دهۀ اول فعالیت او مثل «جولیا»، «شکارچی گوزن»، «منهتن» و «کریمر علیه کریمر» هویداست.
دهۀ هشتاد با دو جایزۀ اسکار موقعیتی عالی برای استریپ فراهم کرد تا اوج دوران حرفه‌ای خود را رقم بزند. او در این دهه بیشتر نقش زنان در آستانۀ میانسالی و چالش‌های عمیق احساسی را ایفا کرد. فیلم‌هایی چون «زن ستوان فرانسوی»، «انتخاب سوفی»، «سیلک وود»، «عاشق شدن»، «از درون آفریقا» و «فریادی در تاریکی» محصول این دوران هستند. دهۀ نود و همگام با تحولات اجتماعی در فرایند جهانی شدن، پرسونای بازیگری استریپ هم اندکی تغییر کرد. زمانه می‌طلبید تا استریپ بیشتر در قالب زنان مستقل و تودار که جایگاه خود را در جامعه می‌یابند و با چنگ و دندان آن را حفظ می‌کنند، ظاهر شود. مهمترین فیلم‌های او در دهۀ نود با رویکرد یادشده «کارت‌پستال‌هایی از لبه»، «مرگ برازندۀ اوست»، «پل‌های مدیسون کانتی» و «اتاق ماروین» هستند.
قرن بیست و یکم با نقش‌های زنان میانسال و مقتدر برای استریپ ادامه یافت. «ساعت‌ها»، «کاندیدای منچوری»، «شیطان پرادا می‌پوشد»، «شک»، «ماه اوت در اوسیج کانتی» محصول همین دوران است. آخرین حضور استریپ در فیلم «پست» استیون اسپیلبرگ بازهم نامزدی اسکار را برای او به ارمغان آورد و استریپ همگام با دیگر نامزدهای زن اسکار، سرود برابری دستمزد و امنیت اخلاقی برای زنان شاغل در هالیوود را سر داد.
